“Ailemin ilgisizliği beni hâlâ etkiliyor” hissi, çocukluktaki duygusal ihmalin yetişkinlikte yarattığı derin bir yaradır. Bu durum, güvensiz bağlanma stillerine, değersizlik hissine ve ilişkilerde tekrarlayan sorunlara yol açar. İstanbul’da Uz. Dr. Alper Ayduman gibi uzmanların rehberliğinde Şema Terapi ve EMDR gibi yöntemlerle bu görünmez yaraları iyileştirmek ve öz şefkatle yeniden bağ kurmak mümkündür.
“Herkesi memnun etmek zorundaymışım gibi hissediyorum” hissi, çocukluk deneyimleri ve düşük benlik saygısından kaynaklanan karmaşık bir psikolojik sorundur. Bu durum, sınır koyamama, sürekli onay arama gibi davranışlarla kendini gösterir ve sosyal anksiyete ile depresyon gibi ciddi durumlara yol açabilir. İstanbul’da Uz. Dr. Alper Ayduman gibi uzmanların rehberliğindeki psikoterapi, bu döngüyü kırmada etkilidir.
Küçük şeylere çok öfkeleniyorum; bu cümle, trafiğe takılmaktan, dökülen bir kahveye, unutulan bir anahtardan, yavaş çalışan bir internete kadar gündelik hayatın basit can sıkıntılarına karşı orantısız ve patlayıcı bir tepki veren pek çok insanın iç sesidir. Dışarıdan bakıldığında “pire için yorgan yakmak” gibi görünen bu durum, aslında kişinin içinde birikmiş, adını koyamadığı çok daha derin…
İnsanlara güvenemiyorum; bu üç kelimelik basit cümle, ardında fırtınalar kopan bir ruh halini, derin yaraları ve karmaşık bir iç dünyayı barındırır. Güven, insan ilişkilerinin temel taşı, sosyal bağların çimentosu ve ruhsal sağlığın oksijenidir. Güvenebildiğimizde kendimizi güvende hisseder, geleceğe umutla bakar ve başkalarıyla anlamlı bağlar kurabiliriz. Ancak bu temel duygu zedelendiğinde, dünya tehlikeli, insanlar potansiyel birer…
Sürekli suçluluk hissi yaşıyorum; bu cümle, pek çok insanın hayatının bir döneminde, hatta bazen uzun yıllar boyunca sessizce içinde taşıdığı ağır bir yükün ifadesidir. Bu his, yalnızca geçmişte yapılan bir hatadan kaynaklanan anlık bir pişmanlık değil, adeta bir karakter özelliği gibi benliğe yapışan, kişinin her adımını, her kararını ve her ilişkisini gölgeleyen kronik bir durumdur.…
Kendimi değersiz hissediyorum. Bu iki kelimelik basit cümle, insanın ruhunda açılabilecek en derin ve en karanlık boşluklardan birini ifade eder. Bu bir histen daha fazlasıdır; adeta varoluşa sinen, kişinin kendi gözündeki değerini sıfırlayan, başarıları anlamsız, sevgiyi ise inanılmaz kılan bir inançtır. Bu hisle yaşayan biri için dünya, sürekli olarak kendi yetersizliğini kanıtlayan bir sahneye dönüşür.…
Neden hayır diyemiyorum? Bu soru, pek çoğumuzun zihninin bir köşesinde, belki fısıltıyla belki de bir çığlık olarak yankılanır. Kendi isteklerimiz, ihtiyaçlarımız ve sınırlarımız pahasına, bir başkasının talebine “evet” derken buluruz kendimizi. İçimizde bir yerlerde bir şeyler sıkışır, bir kırgınlık filizlenir ama yine de o sihirli ve bir o kadar da zor kelimeyi telaffuz edemeyiz: Hayır.…
İlişkilerimde hep terk ediliyorum. Bu cümle, ruhun derinliklerinden gelen bir fısıltı gibi başlayıp zamanla sağır edici bir çığlığa dönüşebilir. Her biten ilişkinin ardından enkazın altında tek başına kalma hissi, bir süre sonra kaderin acı bir cilvesi gibi görünmeye başlar. “Neden hep ben?” sorusu, zihnin koridorlarında yankılanır ve her yeni başlangıca daha en başından bir sonun…
Kalbim duracak gibi atıyor. Bu cümle, bir anksiyete fırtınasının ortasında kalmış pek çok insanın dilinden dökülen, korku ve çaresizlik dolu bir çığlıktır. Göğüs kafesinin içinde bir kuşun çırpınması, ritmini kaybetmiş bir davulun kontrolsüz vuruşları ya da aniden durup tekrar güçlü bir şekilde çalışmaya başlayan bir motor gibi hissedilen bu durum, tıp dilinde çarpıntı (palpitasyon) olarak…
Kendimi sevilmeye layık hissetmiyorum. Bu cümle, zihninizin derinliklerinde yankılanan, ruhunuzu ağırlaştıran ve sizi görünmez bir kafese hapseden bir fısıltı mı? Yalnız değilsiniz. Bu his, modern toplumda ve insanlık tarihi boyunca milyonlarca insanın hayatının bir döneminde, hatta bazen tamamında mücadele ettiği evrensel bir acıdır. Bu sadece basit bir özgüven eksikliği değil, varoluşsal bir sancıdır. Kişinin kendi…